Columns

Zondebokken en klokkenluiders stellen taboes aan de kaak en durven te zeggen wat anderen verzwijgen. De prijs die ze hiervoor betalen is hoog. Straf, schorsing, uitsluiting: ‘We hebben zo’n leuke klas, jammer dat Humphrey altijd zo moeilijk doet’. Wanneer het er uiteindelijk toe leidt dat Humphrey definitief de klas verlaat, staat er een nieuwe Humphrey op om de plaats van zijn voorganger in te nemen. Zo houden we leuke klassen en kweken we eenzame, verbitterde loners.
Deze keer had Humphrey in de kantine de vloer aangeveegd met de kantinejuffrouw die iets van zijn rommel had durven zeggen. Om Humphrey nu zelf de vloer aan te laten vegen, vond Wilma een minder goed idee. Ze liet hem een opstel schrijven over wat voor hem de ideale school was vanuit het perspectief van de leraren, de leerlingen en ouders.
Humphrey liet de kans de noodklok te luiden niet aan zich voorbij gaan:

De leukste school vanuit de leerling is geen zeurende leraren, elke dag 3 uurtjes, geen huiswerk, elke week een excursie, elke week een keertje iets lekkers met school eten, roken op het plein, met boeken slaan, leraren schoppen en knock-out slaan, eieren gooien, spijbelen zonder zeurende leraren, geen strafwerk, geen dagen tot het achtste, 20 weken vakantie, niks op papier schrijven, ook niet op computers, alles op school gratis bijv.: frikadelbroodjes, hamburgers, frikadellen, kroketten, kipcorns, frisdrank, alles uit de automaten, dat zouden alle leerlingen geweldig vinden!

Ik denk dat de docenten het niet leuk vinden op deze school, maar dan hebben ze pech, wij hebben jaren geleden onder hun dus doen wij het een keer terug dus dat vind ik wel eerlijk. Ze hebben ons uren gegeven, strafwerk laten schrijven, plein schoon laten maken, lokalen schoon laten maken, goede cijfers laten maken, en dat alles om wat te leren, voor mij mogen ze gevangenisstraf krijgen.

Ik denk dat de ouders gevangenisstraf ook een goed idee vinden omdat ze zolang enorm veel geld moesten betalen om hun kind naar school te sturen, en dan nog zo’n slechte school als die van ons. Een slechte school, stomme leraren, slecht schoolgebouw, overal geld voor betalen. Dat is gewoon naaiend jonguh. De ouders hebben zich gewoon in gehouden maar dat gaan ze niet meer doen. Het is gewoon saai op school en dat moet veranderen en daar voeren wij actie tegen. Zodat onze kinderen en kleinkinderen op een goede school zitten en geen school waar je voor alles moet betalen en waar je overal voor gestraft word!

Wilma prees Humphreys moed om zijn kritiek zo ongezouten op te schrijven: ‘En ik vind het helemaal mooi dat je zelfs denkt aan je eigen kinderen en kleinkinderen. Ecologisch denken heet dat met een duur woord. Het zou zonde zijn als we daar niets mee doen. Hoe zou jij het vinden om met mij die kritiek een beetje bij te schaven zodat we hem tegen alle leraren kunnen vertellen, zodat ze er van kunnen leren? Maar dan is het wel de kunst dat zo te doen dat iedereen er beter van wordt: jij, de leraren, en ja, zelfs kinderen die nu nog niet geboren zijn….. 90% van de leerlingen durft niet wat ik je vraag, volgens mij zit jij bij de 10% die het wel durft’.
Met rood hoofd en stijf van faalangst ging Humphrey de confrontatie met zijn kwelgeesten aan. In de teamvergadering hield hij een bijgeschaafd, maar daarom niet minder confronterend pleidooi inclusief aanbevelingen. Sommige daarvan werden zowaar overgenomen door zijn docenten, die hem wel een ettertje, maar wel ons ettertje noemden.
Later die week werd breed uitgemeten dat er dankzij Humphrey een aantal verbeteringen werden ingevoerd die de school nog leuker zouden maken. Het gerucht ging zelfs dat zijn heldendaad een plek op internet zou krijgen. Humphrey had zich zelden zo onwennig gevoeld.